Het metabolisme-dieet, Montignac, Weigthwatchers, … noem het, ik heb het geprobeerd. Zelfs Sandra en Pascale (Bekkari en Naessens, nvdr) konden me niet helpen.
Als ik dit schrijf is het 23.30u op dinsdag 31 augustus. Morgen is het de eerste schooldag en uiteraard zou ik nu beter in mijn bed liggen. In de plaats daarvan, schrijf ik dit artikel met ‘Blind Getrouwd Australië op de achtergrond en met onze cocker-puppy op mijn voeten’.
Ik heb vandaag gewerkt in mijn praktijk. Ik had vijf consultaties en om de één of de andere reden vindt mijn lichaam het prettig om dan ’s avonds, als iedereen al gaan slapen is, nog onder een deken in de zetel te kruipen met iets zoet of zout in de buurt. Niet dat ik dan echt TV kijk, meestal schrijf ik nog wat of werk ik aan mijn website. Ik weet wel dat ik beter zou gaan slapen en toch.
Vroeger at ik heel veel, tot ik in mijn twintigerjaren zo’n 140 kilo woog. De meeste diëten werkten in het begin goed maar na verloop van tijd jojode ik zo weer terug naar mijn startgewicht plus meer. Ik ben zo vaak kwaad geweest op mezelf, heb zo vaak een schuldgevoel gehad over mijn eetgedrag en toch deed ik het. Ik kon er niet mee stoppen.
In 2009 ondernam drastische stappen en onderging een gastric bypass. Het gewichtsverlies was spectaculair. Ik verloor tientallen kilo’s en voelde me fantastisch. Overeten was geen optie meer na die operatie. En van te veel suiker kreeg ik een ‘dumping’ zoals dat heet. Dat is zoveel als ‘goed mottig worden en even moeten gaan liggen’.
Zo indrukwekkend als de effecten waren in het begin, zo normaal werd het in de loop der jaren. De drang naar zoet en zout was niet weg, in tegendeel. Na enkele jaren werd ik gewaar dat ik de medische ingreep omzeilde. In plaats van bijvoorbeeld ’s avonds een zak chips leeg te eten, snackte ik kleine porties doorheen de dag. Werkte prima zo! Een zak chocotoffs maakte me goed ziek maar één chocotoff… en dan na een uurtje nog één…, dat was geen probleem.
Je kan al raden wat er gebeurde, ik kwam weer bij. Hallo paniek want de cijfers op de weegschaal stegen. Ik dus aan de ‘nooit meer diëten-boeken’ om dan na een tijd te begrijpen dat, zolang ik mijn mindset niet veranderde, geen enkel dieet zou werken.
Plots ervaarde ik een soort vertraging, een soort van ‘uitzoomen’ waarbij ik mezelf vanop een afstand kon bekijken. Als klein meisje (toen was ik ook al zwaar) heb ik altijd geleerd dat het alles of niks was: of je gaat voor je gewichtsverlies en doet wat je moet doen, of je faalt, je hebt geen wilskracht. Ik heb mezelf zo vaak voor de kop geslagen, mezelf zo vaak naar beneden gepraat. Dat wilde ik niet meer.
Plots viel het me op dat ik in mijn praktijk veel mensen ontmoette die terloops vermeldden dat ze het snoepen wilden laten of dat ze graag minder zouden drinken. Dat zette me aan het denken. Wat maakt dat zo veel mensen hun ongewenste gewoontes niet kunnen ombuigen?
Na verloop van tijd begreep ik dat ik pas in balans kon komen als ik de focus verlegde van een ‘alles of niks’-verhaal naar ‘een evenwicht vinden’-verhaal. Door mijn eigen ervaring en door de verhalen van anderen te horen, kreeg ik meer begrip van de onderliggende mechanismen.
Ik zag in dat de menselijke basisbehoeften een grote rol speelden in ongewenst gedrag. Ik begreep hoe de geest en de manier waarop je met je lichamelijke signalen omgaat, wel een effect kunnen hebben op hoe je met voeding omgaat.
Ik ontwikkelde het Dynamisch Levensmodel. Een model dat in kaart brengt wat er aan de hand is als specifiek eetgedrag de kop op steekt. En vanuit datzelfde model wordt meteen duidelijk welke aanpak nodig is om weer in balans te komen.